استاندارد HSE
سیتم مدیریت بهداشت، ایمنی و زیست محیطی (HSE)، یک مقوله انضباطی چندگانه که برای به حداکثر رساندن میزان تولید و در عین حال ارتقا استانداردهای بهداشتی و ایمنی کارمندان و درنظر داشتن ایمنی زیست محیطی خط مشی هایی ارائه می کند. درکل، سیستم مدیریت HSE درزمینه تشخیص انواع خطرات، مدیریت کنترل ریسک و مهم تر از همه فراهم سازی ابزاری برای گزارش دهی در مورد هرنوع حادثه یا تصادف تکنیک هایی ارائه می دهد. خط مشی های HSE در هر تجارتی در هرکجای دنیا قابل پیاده سازی است.
از آخرین دهه قرن 19 میلادی، HSE با نشان دادن مزایای خود در سازمانها امروزه به نیازی اساسی در صنعت تبدیل گردیده، قبل از این تاریخ درمورد پرورش مفهوم افزایش بازدهی از طریق پیاده سازی استانداردهای HSE یک مخالفت عمومی وجود داشت.
سیستم مدیریت HSE
سیستم مدیریت HSE روند موفقیت هر تجارت را پی ریزی می کند. در این استاندارد برای محافظت پرسنل از انواع خطرات و همچنین موفقیت و توسعه پایدار هر تجارتی الزامات متعددی وجود دارند که باید تحقق یابند. اکثر شرکت ها در سراسر دنیا به تاثیرات طولانی و عمیقی که HSE بر تجارت آنها می گذارد واقف هستند، اما این موضوع هنوز در کشورهای درحال توسعه تا حدودی ناشناخته است. فعالیت های HSE در تمام امور صنعتی ازقبیل فعالیتهایی که توسط پیمانکاران درزمینه اجرایی، نگهداری و ساخت انجام می شود قابل استفاده است. عامل کلیدی در موفقیت سیستم مدیریت HSE پیاده سازی مجموعه ای از عملکردهای باثبات و سازمان یافت از این قبیل است: تضمین بهداشت و ایمنی محیط کار، مدیریت ریسک های فنی و اثرات زیست محیطی آنها و اتخاذ برنامه ای مستمر برای ارتقای عملکرد HSE. سیستم مدیریت HSE برای اجرای تمام عملکردهای زیر خط مشی ارائه می دهد: تحقیق و توسعه، طراحی، ساخت، اجرا، انتقال و توزیع، مدیریت محصول و کارهای انجام شده توسط گروه کارکنان و پیمانکاران در اتباط با استانداردهای بهداشت و ایمنی. بنابراین می توان نتیجه گرفت که مدیریت HSE بخشی از سیستم مدیریت جامع سازمان ها است. عامل های فیزیکی مانند انتشار مواد آلاینده، سطوح صدا [آلودگی صوتی]، مصرف منابع و انرژی نشانه های کلیدی برای ارزیابی و سنجش استانداردهای زیست محیطی هستند. برای مقوله ایمنی دو نشانه وجود دارد؛ اول نشانه فعالیت برای ارزیابی میزان تمرکز سازمان بر ارتقا HSE و دوم نشانه خروجی [نتیجه] برای ارزیابی میزان واقعی پیشرفت در زمینه HSE. باید بر این نشانه ها نظارت داشت، هزینه این نظارت توسط مزایای بدست آمده از داده های جمع آوری شده توجیه می شود.
قواعد کلی
قواعد کلی سیستم مدیریت HSE با سیستم مدیریت کیفیت یعنی سری ایزو 9000 ارتباط نزدیکی دارد. استانداردهای ایزوی مرتبت با HSE این ها هستند: ایزو 9000:2005 مدیریت کیفیت، ایزو 14000 مدیریت زیست محیطی و BS 8800 و OHSAS 18000 ایمنی شغلی.
امروزه در عرصه رقابت تمرکز اصلی هر صنعت یا سازمان (در دنیا) رسیدن به تولید رقابتی است، این یعنی به حداکثر رساندن سود یا بازده خالص و در عین حال تحقق بخشیدن استانداردهای بهداشت و ایمنی شغلی، و استانداردهای زیست محیطی. در برخی شرایط مشاهده شده که با صرف توجهی مخصوص به برنامه های پیشگری از حادثه، سود دهی سازمان یا صنعت افزایش یافته چون مراقبت از منابع (نیروی انسانی، زمان، سرمایه) بطور غیر مستقیم با سود دهی سازمان مرتبط است. بین هزینه هایی که برای برقراری استانداردهای ایمنی صرف می شود و زیان های تصادفی احتمالی در طول دوره اجرایی یک تعادل مشخص وجود دارد.
تصادف یعنی هر اتفاق ناخواسته ای که باعث صدمه به افراد، خسارت به اموال، زیان در پروسه یا روند تولید، و آسیب به محیط زیست یا آسیب به وجهه سازمان شود. تمام این عوامل بطور غیرمستقیم اتلاف پول و وقت را به همراه دارد. تصادفات براساس شدت آنها می توانند در چهار دسته طبقه بندی شوند: حوادث مهلک (کشنده)، تصادفات با صدمات جدی، تصادفات با صدمات جزئی و تصادفات بدون صدمه (فقط خسارات مالی). برای اجتناب از حوادث مهیب سیستم مدیریت HSE خط مشی هایی فراهم ساخته که با قوانین محلی، منشور کیفیت ایمنی، بهداشت و محیط زیست سازمان، خط مشی های ایمنی سازمان و الزامات مخصوص کنترل ریسک (یعنی ریسک بهداشتی، ریسک در محیط کار، ریسک های فنی و زیست محیطی) انطباق دارد. همچنین می توان برای تعیین مقدار تکرار حوادث در یک ناحیه، واحد یا محل کار در یک دوره از مدل های پیشبینی حوادث (APM) استفاده کرد. پس از آن توسط نتایج حاصله از نقاط پرخطر، با استفاده از APM می توان به ارتقای طراحی مهندسی پرداخت تا ریسک حوادث به حداقل برسد. طبق آمار ارائه شده در سالهای 2009 و 2010 در مسائل مربوط به خطرات سلامتی 1.3 میلیون نفر که در طول سال گذشته مشغول به کار بودند از بیماری رنج می بردند، که باور داشتند توسط شغل پیشین یا فعلی آنها به وجود آمده یا تشدید گردیده. 555000 نفر از ااین افراد کار خود را درطول این سال شروع کرده بودند. 0.8 میلیون نفر کارگر سابق (که آخرین بار حدود 12 ماه پیش مشغول به کار بودند) از بیماری رنج می بردند که توسط شغل پیشین آنها ایجاد یا تشدید شده بود. 2249 نفر در سال 2008 به دلیل بیماری مسوتولیوم (نوعی سرطان) مردند و هزاران نفر دیگر نیز به خاطر ابتلا به سرطان های شغلی و امراضی مانند بیماری مزمن انسدادی ریه (COPD) جان خود را از دست دادند. آمار مربوط به صدمات نشان می دهد که 152 کارگر در محل کار جان باخته اند، یعنی 0.5 تلفات در بین هر 100،000 کارگر. 121،430 مورد صدمات کارمندان توسط RIDDOR گزارش شد، یعنی 473 مورد در بین هر 100،000 کارمند. براساس نظر سنجی نیروی کار 233000 صدمات قابل گزارش اتفاق افتاد، یعنی 840 مورد بین هر 100،000 کارگر. در زمینه روزهای کاری از دست رفته آمار نشان دهنده 28.5 میلیون از دست رفته در کل است (1.2 روز برای هر کارگر) 23.4 میلیون روز به دلیل بیماری مرتبط با کار بود و 5.1 میلیون روز مربوط به حوادث در محیط کار می شد.
